Film jest rzeczywiście zrobiony niezwykle sprawnie, przesuwając akcenty na ostatni okres kariery i śmierć nie jest sprawozdaniem historii, która się wydarzyła naprawdę, choć autor filmu posługuje się dokumentem. W tym miejscu trzeba podkreślić świetnie osadzone w dramaturgii rodzinne zdjęcia z emigracji i oszczędnie choć dramatyczne ujęcia ze szpitala. Nie jest to jednak zwykły paszkwil polityczny skierowany przeciw rządom Putina. Pokazując konflikt polityczny obraz (bo nie tylko film) sam nas sytuuje po stronie opozycji i ofiarowuje wrażenie pełnego obiektywizmu. Dyskretnie streszczając cały okres wczesnej aktywności bohatera reżyser wybiera z biografii tylko niektóre fragmenty punktujące profesjonalizm i prawość, zaangażowanie. Nie oznacza to, że Aleksandrowi Litwnience możnaby odmówić tych cech czy poddać je w wątpliwość - nie mamy ku temu powodu, a dyskusja o tym kim był nie należy do odbiorców filmu i nie ma żadnego powodu, żeby ją kontynuować w tym miejscu. Wart polecenia, nie tylko żeby zobaczyć mechanizmy władzy, ale także aby doświadczyć świetnego kina politycznego, w którym widz jest partnerem dialogu, do którego przemawiają i którego przekonują współpracownicy, żona bohatera, współuczestnicy walki o prawdę i o demokrację, byli współpracownicy a teraz wrogowie. Z upływem czasu zaczyna dominować współczucie dla ofiary systemu, które jest naturalne w społeczeństwie w którym demokracja jest wzorem. Film niezwykle sprawnie usypia pamięć o tym, że film opowiada historię widzianą z jednego tylko punktu widzenia, a widz nie jest obserwatorem narracji nad którą nie panuje. Narracja usypia pamięć widza, i pozwala zapomnieć, że jest tylko jej odbiorcą, którego należy poruszyć i przekonać, któremu należy opowiedzieć prawdę. Takie potraktowanie widza jest warte wielkiego uznania dla reżysera i zobaczenia samego filmu.